Η Μονή Γουβερνέτου απέκλεισε τον δρόμο χαρακτηρίζοντάς τον ως «ιδιωτικό»!

Σύμφωνα με την Μονή κλείνουν την πρόσβαση επειδή συμβαίνουν έκνομες ενέργειες, όπως λαθρανασκαφές, χρήση ναρκωτικών, σατανιστικές τελετές κλπ, αλλά το ερώτημα είναι εάν έχουν προβεί σε καταγγελίες και αναφορές προς τις Αστυνομικές Αρχές κάθε φορά που διαπιστώνουν τέτοιες ενέργειες.

Επιπλέον, στην αποκάλυψη πως ο συγκεκριμένος δρόμος είναι δημόσιος η Μονή είχε απαντήσει : «Ως προς τον δρόμο που οδηγεί στη Μονή μας και τον χαρακτηρισμό του ως επαρχιακού, γεγονός το οποίο παντελώς αγνοούσαμε, πρόκειται να υπάρξει συνεννόηση και συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες για περαιτέρω πληροφορίες.»

Όμως από επιτόπια επίσκεψη «ντάλα μεσημέρι» (και όχι από δύση έως ανατολή του ήλιου) διαπιστώθηκε πως ο δρόμος έχει ήδη αποκλειστεί με ένα τοιχίο που κατασκευάστηκε σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από τον Κουμαρέ (αμέσως μετά τις στροφές του το Ποροφάραγγου) και με σιδερένια ηλεκτρική καγκελόπορτα ενώ στο τοιχίο μπήκαν και συρματοπλέγματα!

Μάλιστα στις άκρες του δρόμου γίνονται εκσκαφές, πιθανόν για να τοποθετηθούν καλώδια τηλεχειρισμού των καγκελόπορτων από το Μοναστήρι.

Και επιπλέον, στην διάρκεια της διαδρομής τοποθετήθηκαν πινακίδες που απαγορεύουν την διέλευση λεωφορείων με τον ισχυρισμό πως ο «δρόμος είναι ιδιωτικός».

Σύμφωνα όμως με τις σχετικές αποφάσεις και συγκεκριμένα το Β.Δ. 47/Α 8-2-1956, ο συγκεκριμένος δρόμος χαρακτηρίζεται ως «επαρχιακός».

Ο  χαρακτηρισμός αυτός δεν έχει αλλάξει σε όλες τις επόμενες  Αποφάσεις όπως η Απόφαση του 2007 που δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ 

Και με αποτέλεσμα την απόφαση του 2017 της Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας με απεικόνιση των αρμοδιοτήτων συντήρησης του οδικού δικτύου, όπου ο συγκεκριμένος δρόμος  χαρακτηρίζεται ως  «Επαρχιακό Οδικό Δίκτυο» αρμοδιότητας της Περιφέρειας  Κρήτης – Π.Ε. Χανίων.

Και επειδή ίσως κάποιοι ισχυριστούν πως ο χαρακτηρισμός του δρόμου ως «επαρχιακού» και δημόσιου ισχύει μέχρι όρια της ιδιοκτησίας της Μονής, να σημειωθεί πως πουθενά δεν αναφέρεται κάτι σχετικό και σύμφωνα με τον  χάρτη της Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας, όπου ο δρόμος (με κόκκινο χρώμα) φτάνει μέχρι την Μονή, αλλά και με την κοινή λογική ο χαρακτηρισμός αφορά στο σύνολο του δρόμου που οδηγεί στις εγκαταστάσεις της Μονής Γουβερνέτου και όχι σε όρια ιδιοκτησίας  σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από αυτές.

Το ζητούμενο πλέον είναι η εφαρμογή της Νομοθεσίας και η αποκατάσταση της νομιμότητας, ενώ ίσως από τις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες θα πρέπει να ερευνηθούν και κάποια ακόμη ζητήματα που έχουν να κάνουν με την νομιμότητα ορισμένων κατασκευών.

Το πέτρινο τοιχίο που κατασκευάστηκε πριν από αρκετά χρόνια λίγο πριν το φαράγγι του Καθολικού αλλά και τα άλλα δύο κατά μήκος του δρόμου, έχουν τις εγκρίσεις που απαιτούνται από τις κατά περίπτωση Υπηρεσίες του Υπ. Πολιτισμού, του Δασαρχείου, του Δήμου Χανίων;

Στο μεταξύ, την πλήρη απελευθέρωση του δρόμου ζητούν με επιστολή τους και οι πέντε Τοπικές Κοινότητες του Ακρωτηρίου χαρακτηρίζοντας ως αυθαίρετες και παράνομες τις ενέργειες των μοναχών.