16 ημέρες πριν τις κάλπες: Κότερα, Μάτι και Πολάκης «γονατίζουν» τον εκνευρισμένο Τσίπρα

Αδιαμφισβήτητα, ο Αλέξης Τσίπρας για πάρα πολύ καιρό υπήρξε ένας ιδιαίτερα ψύχραιμος πολιτικός που ποτέ δεν ήθελε να δείξει ότι χάθηκε ο έλεγχος παρά τις παλινωδίες και την τραγική απόδοση της κυβέρνησης του.

Η απόφαση όμως του προέδρου της ΝΔ να απαντά πλέον όταν του ρίχνουν λάσπη και χτυπούν την οικογένειά του, είναι δεδομένο ότι θα μετατρέψει σε αρένα την προεκλογική περίοδο, κάνοντας παράλληλα τον πρωθυπουργό να δείχνει αν μη τι άλλο έναν εκνευρισμό.

Και το φαινομενικό παράδοξο ήταν ότι το έδειξε αυτό, σε μια στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να έβγαινε με τόνο «ηγεμονικό», εάν αναλογιστούμε ότι μία μέρα πριν είχε ανακοινώσει ένα πολύ μεγάλο πακέτο «φιλολαϊκών» μέτρων, που μπορεί να μην αντισταθμίζουν τις συσσωρευμένες απώλειες, όμως σίγουρα δίνουν ανάσα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Γιατί όμως ο πρωθυπουργός βγάζει αυτόν τον εκνευρισμό ειδικά τώρα, σε μια περίοδο που δείχνει να ξεδιπλώνει έναν σχεδιασμό που με τυπικούς όρους τουλάχιστον τον φέρνουν ένα βήμα πιο μπροστά από το σχεδιασμό της αντιπολίτευσης.

Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με το ότι ο σχεδιασμός δεν έχει προχωρήσει ακριβώς με τον τρόπο θα ήθελε ο πρωθυπουργός.

Το Μακεδονικό μπορεί να έχει υποχωρήσει από το προσκήνιο, ενδεικτικό ότι δεν πολυσυζητήθηκε στο άνοιγμα μιας εφ’ όλης της ύλης συζήτησης για ψήφο εμπιστοσύνης, όμως έχει αφήσει μια αρκετά βαριά δημοσκοπική σκιά σε κρίσιμες περιοχές.

Έπειτα, υπάρχει πάντα το πρόβλημα με την ανοιχτή πληγή που λέγεται τραγωδία στο Μάτι. Η διαρκής επαναφορά στο προσκήνιο μιας τραγωδίας που ήταν ταυτόχρονα και το ναδίρ της κυβέρνησης Τσίπρα και ως προς την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα και ως προς την επικοινωνιακή διαχείριση, είναι σημαντικό πρόβλημα για την κυβέρνηση, ιδίως από τη στιγμή που πλήττει άμεσα και την εικόνα του ίδιου του πρωθυπουργού.

Σε αυτά προστίθεται η υπόθεση Πολάκη. Ο πρωθυπουργός έχει επενδύσει στη δυνατότητα του Παύλου Πολάκη να μπορεί να απευθύνεται σε ένα κομματικό ακροατήριο και να «δίνει γραμμή» για το πώς πρέπει να οριστεί η πολιτική αντιπαράθεση.

Αυτό αποκτά ξεχωριστή σημασία εάν αναλογιστούμε ότι σήμερα η πολιτική σκανδαλοθηρία και η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης εναντίον πολιτικών αντιπάλων αποτελούν κεντρικές αιχμές της κυβέρνησης.

Γι’ αυτό το λόγο και υπάρχει πραγματικό πολιτικό κόστος από την τρέχουσα συμπεριφορά του αναπληρωτή Υγείας και την όλη του πολιτική αισθητική, όπως βέβαια και από την ανάγκη να καλείται ο ίδιος ο πρωθυπουργός να του δώσει πολιτική κάλυψη.

Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν η υπόθεση Πολάκη ήρθε λίγο καιρό μετά την υπόθεση Πετσίτη.

Όπως και να το δει κανείς δεν είναι μικρό πράγμα να είναι στο επίκεντρο κατηγοριών για διαπλοκή ένας τόσο στενός συνεργάτης ενός υπουργού, του Νίκου Παππά, που είναι συνάμα και εξ απορρήτων του πρωθυπουργού.

Αποκορύφωμα όλων αυτών η υπόθεση με το κότερο. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να το παρουσιάσει ως κάτι το απόλυτα θεμιτό και φυσιολογικό και κατηγόρησε την αντιπολίτευση για πολιτική εκμετάλλευση.

Κομβικό σημείο η τοποθέτηση ότι εφόσον δεν διαψεύστηκε η πληροφορία, η κυβέρνηση το είχε επιβεβαιώσει, την ώρα που στην πραγματικότητα ήταν απόλυτα σαφές ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε να βγει στη δημοσιότητα οτιδήποτε είχε να κάνει με τις διακοπές του πρωθυπουργού.

Κι αυτό ακριβώς γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα σε κότερο εφοπλιστή λίγο καιρό μετά την τραγωδία στο Μάτι θα αποτελούσε πλήγμα συνολικά στο κυβερνητικό αφήγημα.

Σε όλα αυτά προστίθεται και ο παράγοντας δημοσκοπήσεις: ο αρχικός σχεδιασμός υπολόγιζε ότι κάπου τώρα οι κυβερνητικοί χειρισμοί θα απέδιδαν και εκλογικά. Όμως όλα δείχνουν ότι παρά την αναμενόμενη σχετική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, ο στόχος για εκλογές-ντέρμπι ή για ήττα με μικρή διαφορά όλο και απομακρύνεται.

Στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να συνειδητοποιεί ότι τώρα μπαίνει σε μια δύσκολη πολιτική φάση, με δύο εκλογικές μάχες μέσα στους επόμενους μήνες στις οποίες το πιο πιθανό είναι το κυβερνών κόμμα να ηττηθεί και άρα ο ίδιος να βρεθεί στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Προφανώς και έχει αρκετό πολιτικό μέλλον, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι η εσωκομματική του θέση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον ακλόνητη, όμως, όπως και να το δει κανείς, μετά από μια επταετία ουσιαστικά που ο ίδιος παρέμεινε η ανερχόμενη και από ένα σημείο και μετά κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα αυτή η επιστροφή στην αντιπολίτευση δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα.

Όμως, ο πολιτικός χρόνος έχει τους δικούς του ρυθμούς. Και τη δική του αυστηρότητα