« Ας κάνει δήλωση μετανοίας, και θα τον πάμε όπου θέλει»…Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Αρχηγός που δεν λύγισε…

« Ας κάνει δήλωση μετανοίας, και θα τον πάμε όπου θέλει»…Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Αρχηγός που δεν λύγισε…

Το Νεοελληνικό κράτος κατά τη διάρκεια της ιστορικής του πορείας γνώρισε πολλούς κινηματίες.

Ουδείς είχε το τραγικό τέλος του Γεωργίου Παπαδοπούλου. Στις 25 Νοεμβρίου 1973 ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης ανέτρεψε με κίνημα τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Γεώργιο Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση του υπό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος προσπάθησε να πολιτικοποιήσει την Επανάσταση, το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Φεβρουάριο του επομένου έτους. Η επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος Ιωαννίδη δυστυχώς δεν ήταν σε θέση να διαχειρισθεί την τύχη της χώρας, ενώ είχε πλήρη άγνοια των τεράστιων διπλωματικών προβλημάτων που εν τω μεταξύ είχαν προκύψει. Η άγνοια, οι υποσχέσεις, η έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, οδήγησαν τον Ιωαννίδη να επέμβει στην Κύπρο και με κίνημα να ανατρέψει τον Μακάριο. Αποτέλεσμα της αψυχολόγητης αυτής ενέργειας εκείνη την εποχή, ήταν η απόβαση τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο και η κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού της Αφροδίτης. Οι αξιωματικοί που είχαν διορισθεί από τον Ιωαννίδη στις ανώτατες βαθμίδες της πολιτικής και των Ενόπλων Δυνάμεων, ήταν ανήμποροι να διαχειριστούν την σοβαρή πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε και η χώρα οδηγείτο σε εθνική συμφορά, την οποία τελικά δεν απέφυγε. Τότε μέρος των ανωτάτων αξιωματικών απευθύνθηκε στους παλαιοπολιτικούς που πριν μία επταετία είχαν καταργήσει προκειμένου να διασώσουν ότι μπορούσε να διασωθεί. Οι πλέον όμως σκληροπυρηνικοί χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί θυμήθηκαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο τον οποίο πριν από ένα χρόνο είχαν ανατρέψει. Αντιπροσωπεία τους μετέβη στο Λαγονήσι όπου κρατείτο υπό αυστηρά φρούρηση. Εκεί τον ικετεύουν να αναλάβει εκ νέου την εξουσία. Προφανώς ήθελαν τις δικές τους ευθύνες να τις μεταφέρουν στον αρχηγός του Εθνικού Καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 και πρώην Πρόεδρου της Ελληνική Δημοκρατίας. Ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά λέγοντας «Είναι παγίδα. Εγώ δεν θα γίνω Χατζηανέστης…». Προφανώς εννοούσε ότι, δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει εκείνη την ώρα τις ευθύνες που άλλοι είχαν προκαλέσει με την άφρονα πολιτική τους και να έχει την τύχη του αρχιστράτηγου της Μικρασιατικής καταστροφής. Με τη μεταπολίτευση συνελήφθη μαζί με τους πρώην συνεπαναστάτες του από το δημοκρατικό καθεστώς και οδηγήθηκε στις φυλακές. Η δικαιολογία των κατηγόρων τους ήταν ότι, ήθελαν να ανατρέψουν και να απαγάγουν τον Καραμανλή. Το δικαστήριο που ακολούθησε τους καταδίκασε στην ποινή του θανάτου, την οποία μετέτρεψε ο Καραμανλής σε ισόβια κράτηση. Προφανώς εκείνη την εποχή δεν ήθελε να δημιουργήσει με την εκτέλεση τους, νέους έξι και φυσικά νέο διχασμό στο λαό. Η ισόβια φυλάκιση της ηγεσίας των επαναστατών σίγουρα είχε εκδικητικό χαρακτήρα από τον Καραμανλή και συγχρόνως μικροκομματική πολιτική σκοπιμότητα. Ειδικά ο Καραμανλής θεώρησε ότι, η αποφυλάκιση του αρχηγού της 21ης Απριλίου, θα μπορούσε να διασπάσει τη Δεξιά, αφού σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της θα ακολουθούσε την πολιτική κίνηση